حسین منزوی
غزل و دیگر اشعار حسین منزویحسین منزوی
غزل و دیگر اشعار حسین منزوی
زبان نگاه
به دل هوای تو دارم و بر و دوشت
که تا سپیده دم امشب کشم در آغوشت
*****
چنان نسیم که گلبرگ ها ز گل بکند
برون کنم ز تنت برگ برگ تن پوشت
*****
گهی کشم به برت تنگ و دست در کمرت
گهی نهم سر پر شور بر سر دوشت
*****
چه گوشواره ای از بوسه های من خوش تر
که دانه دانه نشیند به لاله ی گوشت
*****
گریز و گم شدن ماهیان بوسه ی من
خوش است در خزه مخمل بنا گوشت
*****
ترنمی است در آوازهای پایانی
که وقت زمزمه از سر برون کند هوشت
*****
چو میرسیم به آن لحظه های پایانی
جهان و هر چه در آن می شود فراموشت
*****
چه آشناست در آن گفت وگوی راز و نیاز
**********
دست در دست هم
می بری ام از یاد ، به دلم افتاده
می کشی ام به عناد، به دلم افتاده
می زنی اش به زمین،شیشه عمر مرا
گوئی ام: خود افتاد، به دلم افتاده
شادی از رفتن تو ، رخت بر می بندد
می کند غم ، بیداد به دلم افتاده
گرچه هستم اکنون ، سبز چون برگ چنار
می شوم قسمت باد، به دلم افتاده
آخرش سهم من از عشق تو ، تیشه و مرگ
می شوم چون فرهاد، به دلم افتاده
وفرا می گیرد، کوس رسوائی من
دشت، ده، قریه، بلاد، به دلم افتاده
گرچه مانند خوره ، یأس و دل کندن و شک
و از این دست زیاد، به دلم افتاده:
ولی از عشق تو باز ، خشت خشت تن من
شود از نو بنیاد، به دلم افتاده
دست در دست هم،از جاده ها می گذریم
می شویم از نو شاد، به دلم افتاده
دلم گرفته برایت
به سینه میزندم سر دلی که کرده هوایت
دلی که کرده هوای کرشمه های صدایت
نه یوسفم نه سیاوش به نفس کشتن و پرهیز
که آورد دلم ای دوست، تاب وسوسه هایت
تو را ز جرگه ی انبوه خاطرات قدیمی
برون کشیده ام و نهاده ام به صفایت
تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست
نمی کنم اگر ای دوست! سهل و زود، رهایت
گره به کار من افتاده است از غم غربت
کجاست چابکی دست های عقده گشایت؟
به کبر شعر مبینم که تکیه داده به افلاک
به خاکساری دل بین، که سر نهاده به پایت
"دلم گرفته برایت" زبان ساده ی عشق است
سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت!!
'گریه
تماشا،فرو میگذارم.
و به تسکین دل بی آرامم
تصویر را
به سختی
بر سینه می فشارم
در باران
یارای دیدن ندارم...
چشم دوست
ظرف عسل! دریچه کندو!
آمیزش حیا و هیایو!
دمسرد تفته! شاد غم انگیز!
خورشید کهربایی پاییز!
میدان! سراچه! کوی! خیابان!
دریا! کویر! باغ! بیابان!
چون رنگ جام های به ظاهر
با رنگ جامه ها متغیر،
گاهی به رنگ سرخ حنایی!
گاهی به رنگ زرد طلایی!
زیر هزار طاق سلیمان!
مهراب* کفر! مسجد ایمان!
بیدار خواب قاب مورب!
آیینه درشت محدب!
آونگ انتــــــــظار دقایق!
تا فصل انتــــشار شقــایق!
گردونه ی شمارش معکوس!
تا انفجار قطعی فانوس!
فانوس آفتـــــــابی دریا!
دریاچه ی سرابی صحـــرا!
آهــــوی دشت هــای تتـــاری!
ای چشم دوست! با توام آری.
........................
* شاعر این شعر میداند که محراب با این "ح" به شکل مشهورتر نوشته میشود امّا به زعم او این واژه در اصل فارسی است و از واژه مهر فارسی گرفته شده است و باید نام عبادتگاه مهر پرستان در ایران کهن بوده باشد.